Χαρτζάννα, η Βασίλισσα - Κεφάλαιο 15

Βρισκόμαστε  πλέον στα 1025 μ.χ. και ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β!, ο επιλεγόμενος Βουλγαροκτόνος πέθανε. Στο θρόνο του Βυζαντίου, ανέβηκε ο αδελφός του Κωνσταντίνος ο Η!, ο οποίος ήταν από παλιά συναυτοκράτορας του.

Ο νέος αυτοκράτορας ήταν άνθρωπος έξυπνος και ικανός, αλλά δεν ενδιαφερόταν και πολύ για τις κρατικές υποθέσεις. Για αυτές, πίστευε ότι πρέπει να ασχολούνται κρατικοί υπάλληλοι. Το κακό όμως με τον Κωνσταντίνο ήταν ότι δεν διάλεγε τους κατάλληλους υπάλληλους αλλά εμπιστευόταν σε αυλοκόλακες και σε ανίκανους να κυβερνήσουν την αυτοκρατορία.      

Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος περνούσε τον καιρό του, σε γλέντια και στους αγώνες του ιππόδρομου. Το χειρότερο από όλα, ήταν ότι ο Κωνσταντίνος ήταν αλόγιστα σπάταλος, διασπαθίζοντας τους θησαυρούς του κράτους, που με τόσο κόπο και σύνεση είχε μαζέψει ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος.   

Τα πράγματα στη Βασιλεύουσα δεν πήγαιναν καλά και οι εχθροί που πάντα επιβουλεύονταν το Βυζάντιο, άρχισαν και πάλι να κινούνται.

Ένα χρόνο μετά την ορκωμοσία του Κωνσταντίνου του Η!, κάποια βαρβαρικά φύλα, οι Πατσινάκες, που κατοικούσαν στη σημερινή Ρουμανία, εισέβαλαν στη Βυζαντινή Βουλγαρία και είχαν σκοπό να κατέβουν νοτιότερα.

Ευτυχώς για το Βυζάντιο, τοποτηρητής της περιοχής ήταν ο ικανότατος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης,  φρούραρχος Σιρμίου, ο οποίος τους απέκρουσε και τους ανάγκασε να επιστρέψουν στη χώρα τους, με πολλές απώλειες.

Παρόλη την επιτυχία του άξιου στρατηγού, που ανακηρύχθηκε δούκας (στρατηγός διοικητής) της Βουλγαρίας, από τον αυτοκράτορα, η αντίληψη των γειτόνων του Βυζαντίου ήταν, ότι τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά για το Βυζάντιο και άρχισαν και πάλι να επιβουλεύονται την Κωνσταντινούπολη.

Ο Κωνσταντίνος ο Η! ήταν ήδη μεγάλος στην ηλικία, όταν ανάλαβε το θρόνο και δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για τη διαδοχή του.

Ο αυτοκράτορας είχε τρεις κόρες, την Ευδοκία, τη Ζωή και τη Θεοδώρα. Η μεγαλύτερη ήταν η Ευδοκία, η οποία όμως από μικρή, είχε κλειστεί σε μοναστήρι, ενώ οι δυο οι μικρότερες, η Ζωή και η Θεοδώρα είχαν περάσει τα σαράντα και ήταν ανύπαντρες.

Ο Κωνσταντίνος δεν έσκαγε και πολύ για τη διαδοχή και συνέστησε στις κόρες του, να παντρευτούν αμέσως, για ν’ αναλάβει ο άνδρας τους την αυτοκρατορία μετά το θάνατο του.

Όπως όλες του οι ενέργειες του, έτσι και η αναζήτηση συζύγου των θυγατέρων του, ήταν εσφαλμένη. Βρήκε λοιπόν έναν αριστοκράτη, τον έπαρχο της Κωνσταντινούπολης το Ρωμανό Αργυρό ή Αργυρόπουλο και είπε στις κόρες του, ποία  θέλει να τον παντρευτεί;

 Η Θεοδώρα τον απέρριψε αμέσως, αλλά η Ζωή παρόλο που ήταν τότε περίπου πενήντα  χρόνων, δέχθηκε να τον παντρευτεί.

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Η!  βασίλευσε από το 1025 έως το 1028 και με την αδιαφορία που έδειχνε για τα θέματα της αυτοκρατορίας, δημιούργησε πολλά προβλήματα. Οι περισσότεροι τοποτηρητές των περιοχών, μαθημένοι με την προσοχή που έδειχνε ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, είχαν αρχίσει να ανησυχούν και είχαν παράπονα.

Την ίδια αίσθηση, είχε και ο τοποτηρητής της Καρύστου ο Μανόλης  Χατζηεμμανουήλ, ο οποίος με τη σύμφωνη γνώμη της Βασίλισσας Χαρτζάννας, συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο της Καρύστου για να αποφασίσουν τι έπρεπε να κάνουν. Στο υπουργικό συμβούλιο, έπεσαν διάφορες προτάσεις.

Μερικοί πρότειναν να μην κάνουν τίποτα, αφού δεν έχει αλλάξει τίποτα για την Κάρυστο και αν προκύψει κάτι, τότε να το αντιμετωπίσουν. Η βασίλισσα είχε τη γνώμη, να πάει η ίδια στην Πόλη και να συναντηθεί με τον νέο αυτοκράτορα για ν’ ανανεώσει την εμπιστοσύνη του για τη διοίκηση της Καρύστου.  

Τελικά επικράτησε η άποψη, να περιμένουν για λίγο ακόμη, για την επίσημη επίσκεψη σ’ ανώτατο επίπεδο, αλλά εν τω μεταξύ, να στείλουν δυο επίσημους απεσταλμένους, το Νικόλα και έναν άλλο έμπιστο αξιωματικό, για να συναντηθούν με αξιωματούχους εκεί και να  βολιδοσκοπήσουν τα πράγματα  στη Βασιλεύουσα. Όταν επιστρέψουν, ύστερα από μερικές ημέρες, στην Κάρυστο, να ενημερώσουν το υπουργικό συμβούλιο.

Πραγματικά, αφού επελέγη ο αξιωματικός που θα συνόδευε το Νικόλα (ήταν ο Ιωάννης Αθηνιώτης, δηλαδή ο τελευταίος μονομάχος του Νικόλα πριν τη Χαρτζάννα), ετοίμασαν ένα καράβι της Καρύστου και 30 άνδρες με πλήρη εξάρτηση, εκτός του πληρώματος και έβαλαν πλώρη για την Κωνσταντινούπολη.

Το ημερολόγιο έδειχνε 5/11/1028.

Ο καιρός ήταν σχετικά καλός, γιατί αυτές οι ημέρες θύμιζαν τις «αλκυονίδες ημέρες». Ύστερα από τέσσερις ημέρες ταξίδι, έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη, τάχα για να κάνουν αγορές για την Κάρυστο.

Ο Νικόλας σαν αρχηγός του στρατού και της αστυνομίας, ζήτησε να συναντηθεί με κάποιο αξιωματούχο από την ανακτορική φρουρά, προκειμένου να τον ενημερώσει για την στρατιωτική κατάσταση στην Κάρυστο. Ο αρμόδιος υπάλληλος του Λιμεναρχείου της Κωνσταντινούπολης, που ήταν στο λιμάνι, αφού πληροφορήθηκε το αίτημα του Νικόλα, τον παρέπεμψε στο Μιχαήλ (το γιο του δεσπότη Μανουήλ-Μιχαήλ), που ήδη είχε γίνει ταγματάρχης, για την ενημέρωση.

Η ενημέρωση ήταν αμφίδρομη, γιατί και ο Νικόλας με έξυπνο τρόπο εκμαίευε πληροφορίες από το Μιχαήλ για την κατάσταση στο Βυζάντιο. Η επικοινωνία των δύο παλικαριών, ήταν σε φιλικό πνεύμα και δεν δίστασαν και οι δύο να συνδεθούν με φιλία, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους.

Ο Μιχαήλ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την Κάρυστο και ο Νικόλας τον κάλεσε να επισκεφθεί την Κάρυστο σαν προσωπικός καλεσμένος του.

Ο Νικόλας δεν έπαυε στις ιδιωτικές συνομιλίες τους να εκθειάζει τη βασίλισσα Χαρτζάννα, για τις διοικητικές ικανότητες της και την αγάπη που της είχε ο κόσμος, αλλά και για την ομορφιά της.

Ο Μιχαήλ εντυπωσιάστηκε από τις περιγραφές του Νικόλα και υποσχέθηκε μόλις περάσει λίγος καιρός από το πρόσφατο πένθος που είχε η οικογένεια του, από το θάνατο του πατέρα του Μανουήλ-Μιχαήλ, πρώην δεσπότη της Ηπείρου, πίστευε ότι θα κατάφερνε να πάρει άδεια  και θα κατέβαινε στην  Κάρυστο.

Το ίδιο βράδυ ο Μιχαήλ, επέστρεψε στο σπίτι του, για να φάνε μαζί με τη μητέρα του Ροδιά. Όσο ήταν πρόσφατο το πένθος, ο Μιχαήλ προσπαθούσε, τα περισσότερα βράδια που μπορούσε, να τα περνάει με τη μητέρα του, για να της απαλύνει τον πόνο, από το χαμό του  πατέρα του.