Από την ημέρα που η Χαρτζάννα ανακηρύχθηκε βασίλισσα, στο μυαλό της γύριζε διαρκώς πως θα καλυτέρευε τη ζωή όχι μόνο των Χαρτζανιωτών αλλά όλων των κατοίκων της Καρύστου. Για το λόγο αυτό, ζήτησε από το Μανόλη να της δημιουργήσει ένα Πενταμελές Συμβούλιο στο οποίο να ηγείται αυτός και οι υπόλοιποι σύμβουλοι να ήταν από τις ακόλουθες ομάδες:
Ένας από το ιδιωτικό στρατό του Χαρτζανίου, στη θέση αυτή ζήτησε να μπει ο Νικόλας Ραιδεστός.
Ένας από τους αγρότες κολίγους, για τη θέση αυτή πρότεινε το Βαγγέλη Πλατανιά που σαν επιστάτης είχε πλήρη επίγνωση των γεωργικών θεμάτων.
Ένας για τις κοινωνικές υπηρεσίες και πρότεινε το διευθυντή του γηροκομείου και Νοσοκομείου, το γιατρό Ευστάθιο Καλαφάτη.
Ένας άλλος, για τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις του Βασιλείου. Τη θέση αυτή, ζήτησε να την πάρει, ένας καλός έμπορος της Καρύστου ο Βασίλης ο Ανωμερίτης που δεν ήταν κολίγος άλλα του είχε εμπιστοσύνη.
Με τη λογική αυτή, δημιουργήθηκε ένα μικρό υπουργικό συμβούλιο με πρωθυπουργό τον άρχοντα Μανόλη που κάθε Πέμπτη στις 9 π.μ. πήγαιναν στο παλάτι και συνεδρίαζαν. Στις συνεδριάσεις αυτές, συζητούσαν όλα τα θέματα, ο καθένας για τον τομέα του, και φυσικά ενημέρωνε και τους άλλους και συγχρόνως και τη βασίλισσα.
Για τα προβλήματα αυτά, δίνονταν διάφορες λύσεις που τις αιτιολογούσαν οι αρμόδιοι σύμβουλοι και η βασίλισσα επέλεγε την καλύτερη για να εφαρμοσθεί. Φυσικά τα προβλήματα που συζητούσαν ήταν πρώτιστα για τους Χαρτζανιώτες, αλλά και για όλους τους Καρυστινούς και ιδιαίτερα της Νότιας πλευράς της Όχης.
Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο, μια τόσο νέα κοπέλα, να ασκεί με πολύ σοβαρότητα άλλα και σοφία τα καθήκοντα της βασίλισσας. Οι πρώτοι νόμοι που ζήτησε η βασίλισσα ήταν οι ακόλουθοι:
1. Να ενισχυθεί η αστυνομική δύναμη της Καρύστου με δύναμη από τη φρουρά του Χαρτζανίου και υπεύθυνος της αστυνομίας της Καρύστου να διορισθεί από τον τοποτηρητή ο σύμβουλος της επί των στρατιωτικών, με άλλα λόγια ο Νικόλας.
2. Να προτρέψουν τα παιδιά των Καρυστινών να πάνε σχολείο και να μάθουν γράμματα. Για το λόγο αυτό δημιούργησε δύο «βασιλικά» σχολεία με τρεις δασκάλους το καθένα. Στα σχολεία αυτά όχι μόνο δεν πλήρωναν οι μαθητές, αλλά έτρωγαν στο σχολείο και έπαιρναν και ένα μικρό χαρτζιλίκι. Η ιδιότητα του μαθητή ήταν ισότιμη για αγόρια και κορίτσια.
Οι ημέρες που δούλευε το σχολείο ήταν τέσσερις (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη) από τις 9 το πρωί έως τις 12 το μεσημέρι.
Στο σχολείο μπορούσαν να φοιτούν παιδία από όλη την Κάρυστο ανεξάρτητα εθνικότητας και θρησκείας.
3. Για τα παιδιά, που τέλειωναν το σχολείο και ήθελαν να συνεχίσουν σπουδές, η Βασίλισσα με τη βοήθεια των διευθυντών των σχολείων, τα έστελνε σε άλλες πόλεις του Βυζαντίου που μπορούσαν να συνεχίσουν και να βελτιώσουν τη μόρφωση τους.
4. Κατήργησε την υποχρεωτική προίκα. Τα κορίτσια που ήθελαν να παντρευτούν δεν ήταν υποχρεωμένα να έχουν προικοσύμφωνο. Αν οι γονείς της κοπέλας ήθελαν να βοηθήσουν την κόρη τους μπορούσαν να της δώσουν χρήματα ή να της «γράψουν» κάποιο ακίνητο. Τα χρήματα ή το ακίνητο ήταν προσωπική περιουσία της κοπέλας και ο γαμπρός δεν είχε κανένα δικαίωμα να διεκδικήσει την προίκα ή μέρος αυτής. Μετά το θάνατο της κοπέλας, αν η αποθανούσα είχε παιδιά τα περιουσιακά στοιχεία της προίκας πήγαιναν στα παιδιά της, ισοκατανεμημένα ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, αν δεν είχε παιδιά, τότε η προίκα γύριζε στην οικογένεια της αποθανούσης.
5. Η δικαστική αρμοδιότητα ήταν δικαιοδοσία του τοποτηρητή. Στους κολίγους του Χαρτζανίου όμως, υπήρχε και δευτεροβάθμιο δικαστήριο στο οποίο προήδρευε ή ίδια η βασίλισσα.
Εκεί που δεν ήθελε να ανακατευτεί η Χαρτζάννα ήταν τα μοναστήρια, γιατί ο μοναχισμός, διοικείτο κατ’ ευθείαν από την Κωνσταντινούπολη. Η προσωπική της άποψη, ήταν ότι μοναχοί και μοναχές αλλά και τα ίδια τα μοναστήρια δεν προσφέρουν τίποτα στο λαό, αντίθετα στερούν ενεργούς πολίτες από την κοινωνία και όσον αφορά στους άνδρες, στερούν στρατιώτες από το Βυζάντιο. Αντίθετα, είχε σε υπόληψη, τους παπάδες, που λειτουργούσαν στις εκκλησίες και τους βοηθούσε πάρα πολύ.
Οι νόμοι της βασίλισσας, θεωρήθηκαν σοφοί από τους κολίγους και όχι μόνο.
Η βασίλισσα ήταν ένα λατρεμένο πρόσωπο, από μικρούς και μεγάλους. Οι γριούλες την αποκαλούσαν αγία και οι νέοι την έλεγαν η βασίλισσα νεράιδα
για την ομορφιά της.
Όταν η Χαρτζάννα, η Ελβίρα, ο Νικόλας και ο Βαγγέλης κατέβηκαν από το δρακόσπιτο της Όχης, η Ελβίρα εξακολουθούσε να είναι ταραγμένη. Κάποια στιγμή φτάσανε στο σπιτάκι της Ελβίρας. Η Χαρτζάννα είπε στους άνδρες της παρέας ότι θα καθόταν για λίγο, με τη γιαγιά Ελπίδα (το χριστιανικό όνομα της Ελβίρας) και να μη την περιμένουν.
Η Χαρτζάννα ζήτησε να μείνει μαζί με την Ελπίδα, όχι γιατί είχε ανησυχήσει για την υγεία της, αλλά γιατί ήθελε να μάθει με λεπτομέρειες για το τι είδε αυτή στο δρακόσπιτο της Όχης.
Η μάγισσα ήταν συγκλονισμένη, ακόμη από την επίσκεψη στο δρακόσπιτο της Όχης και η Χαρτζάννα περίμενε αρκετή ώρα, για να συνέλθει εντελώς. Όταν τελικά η Ελπίδα, ξεκουράστηκε και συνήλθε άρχισε να διηγείται στη Χαρτζάννα, αυτά που «είδε» μέσα στην έκταση που είχε πέσει μετά το ξόρκι που είχε κάνει στο δρακόσπιτο της Όχης για να επικοινωνήσει με τα ξωτικά του βουνού.
Οι περιγραφές της Ελβίρας, άφησαν έκπληκτη τη Χαρτζάννα, που δεν μπορούσε να φανταστεί όλα αυτά τα πράγματα. Κυρίως την άφησε άφωνη όταν η Ελβίρα της είπε ότι Αυγερινός ο νεραϊδοβασιλιάς ήξερε τα πάντα για τη Χαρτζάννα και ήθελε πολύ να τη γνωρίσει.
Ο Αυγερινός έδωσε στην Ελβίρα μια μαγική λέξη που μόνο όταν την έλεγε η Χαρτζάννα, θα εμφανιζόταν με ανθρώπινη μορφή μπροστά της, αλλά θα τον έβλεπε μόνον αυτή και κανείς άλλος. Η Χαρτζάννα ρώτησε την Ελβίρα, αν αυτός ο νεραϊδόκοσμος ανήκε στο διάβολο ή επηρεαζόταν απ’ αυτόν. Η Ελβίρα της είπε κατηγορηματικά όχι και ότι και οι νεράιδες και τα άλλα όντα του κόσμου αυτού, μισούσαν το σατανά και συμπαθούσαν παρά πολύ το χριστιανισμό, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολλές φορές προστάτευαν τα ξωκλήσια και τους παπάδες από κλέφτες και κακούς που ήθελαν να βλάψουν τις εκκλησιές.
Η Ελβίρα είπε τη μαγική λέξη στη Χαρτζάννα με την οποία θα μπορούσε να καλέσει τον Αυγερινό, όπου και αν βρίσκεται και να του ζητήσει τη βοήθεια του, αν την χρειάζεται. Η Χαρτζάννα έβαλε καλά στο μυαλό της τη μαγική λέξη και αφού φίλησε την Ελβίρα την άφησε να κοιμηθεί.
Ένας από το ιδιωτικό στρατό του Χαρτζανίου, στη θέση αυτή ζήτησε να μπει ο Νικόλας Ραιδεστός.
Ένας από τους αγρότες κολίγους, για τη θέση αυτή πρότεινε το Βαγγέλη Πλατανιά που σαν επιστάτης είχε πλήρη επίγνωση των γεωργικών θεμάτων.
Ένας για τις κοινωνικές υπηρεσίες και πρότεινε το διευθυντή του γηροκομείου και Νοσοκομείου, το γιατρό Ευστάθιο Καλαφάτη.
Ένας άλλος, για τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις του Βασιλείου. Τη θέση αυτή, ζήτησε να την πάρει, ένας καλός έμπορος της Καρύστου ο Βασίλης ο Ανωμερίτης που δεν ήταν κολίγος άλλα του είχε εμπιστοσύνη.
Με τη λογική αυτή, δημιουργήθηκε ένα μικρό υπουργικό συμβούλιο με πρωθυπουργό τον άρχοντα Μανόλη που κάθε Πέμπτη στις 9 π.μ. πήγαιναν στο παλάτι και συνεδρίαζαν. Στις συνεδριάσεις αυτές, συζητούσαν όλα τα θέματα, ο καθένας για τον τομέα του, και φυσικά ενημέρωνε και τους άλλους και συγχρόνως και τη βασίλισσα.
Για τα προβλήματα αυτά, δίνονταν διάφορες λύσεις που τις αιτιολογούσαν οι αρμόδιοι σύμβουλοι και η βασίλισσα επέλεγε την καλύτερη για να εφαρμοσθεί. Φυσικά τα προβλήματα που συζητούσαν ήταν πρώτιστα για τους Χαρτζανιώτες, αλλά και για όλους τους Καρυστινούς και ιδιαίτερα της Νότιας πλευράς της Όχης.
Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο, μια τόσο νέα κοπέλα, να ασκεί με πολύ σοβαρότητα άλλα και σοφία τα καθήκοντα της βασίλισσας. Οι πρώτοι νόμοι που ζήτησε η βασίλισσα ήταν οι ακόλουθοι:
1. Να ενισχυθεί η αστυνομική δύναμη της Καρύστου με δύναμη από τη φρουρά του Χαρτζανίου και υπεύθυνος της αστυνομίας της Καρύστου να διορισθεί από τον τοποτηρητή ο σύμβουλος της επί των στρατιωτικών, με άλλα λόγια ο Νικόλας.
2. Να προτρέψουν τα παιδιά των Καρυστινών να πάνε σχολείο και να μάθουν γράμματα. Για το λόγο αυτό δημιούργησε δύο «βασιλικά» σχολεία με τρεις δασκάλους το καθένα. Στα σχολεία αυτά όχι μόνο δεν πλήρωναν οι μαθητές, αλλά έτρωγαν στο σχολείο και έπαιρναν και ένα μικρό χαρτζιλίκι. Η ιδιότητα του μαθητή ήταν ισότιμη για αγόρια και κορίτσια.
Οι ημέρες που δούλευε το σχολείο ήταν τέσσερις (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη) από τις 9 το πρωί έως τις 12 το μεσημέρι.
Στο σχολείο μπορούσαν να φοιτούν παιδία από όλη την Κάρυστο ανεξάρτητα εθνικότητας και θρησκείας.
3. Για τα παιδιά, που τέλειωναν το σχολείο και ήθελαν να συνεχίσουν σπουδές, η Βασίλισσα με τη βοήθεια των διευθυντών των σχολείων, τα έστελνε σε άλλες πόλεις του Βυζαντίου που μπορούσαν να συνεχίσουν και να βελτιώσουν τη μόρφωση τους.
4. Κατήργησε την υποχρεωτική προίκα. Τα κορίτσια που ήθελαν να παντρευτούν δεν ήταν υποχρεωμένα να έχουν προικοσύμφωνο. Αν οι γονείς της κοπέλας ήθελαν να βοηθήσουν την κόρη τους μπορούσαν να της δώσουν χρήματα ή να της «γράψουν» κάποιο ακίνητο. Τα χρήματα ή το ακίνητο ήταν προσωπική περιουσία της κοπέλας και ο γαμπρός δεν είχε κανένα δικαίωμα να διεκδικήσει την προίκα ή μέρος αυτής. Μετά το θάνατο της κοπέλας, αν η αποθανούσα είχε παιδιά τα περιουσιακά στοιχεία της προίκας πήγαιναν στα παιδιά της, ισοκατανεμημένα ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, αν δεν είχε παιδιά, τότε η προίκα γύριζε στην οικογένεια της αποθανούσης.
5. Η δικαστική αρμοδιότητα ήταν δικαιοδοσία του τοποτηρητή. Στους κολίγους του Χαρτζανίου όμως, υπήρχε και δευτεροβάθμιο δικαστήριο στο οποίο προήδρευε ή ίδια η βασίλισσα.
Εκεί που δεν ήθελε να ανακατευτεί η Χαρτζάννα ήταν τα μοναστήρια, γιατί ο μοναχισμός, διοικείτο κατ’ ευθείαν από την Κωνσταντινούπολη. Η προσωπική της άποψη, ήταν ότι μοναχοί και μοναχές αλλά και τα ίδια τα μοναστήρια δεν προσφέρουν τίποτα στο λαό, αντίθετα στερούν ενεργούς πολίτες από την κοινωνία και όσον αφορά στους άνδρες, στερούν στρατιώτες από το Βυζάντιο. Αντίθετα, είχε σε υπόληψη, τους παπάδες, που λειτουργούσαν στις εκκλησίες και τους βοηθούσε πάρα πολύ.
Οι νόμοι της βασίλισσας, θεωρήθηκαν σοφοί από τους κολίγους και όχι μόνο.
Η βασίλισσα ήταν ένα λατρεμένο πρόσωπο, από μικρούς και μεγάλους. Οι γριούλες την αποκαλούσαν αγία και οι νέοι την έλεγαν η βασίλισσα νεράιδα
για την ομορφιά της.
Όταν η Χαρτζάννα, η Ελβίρα, ο Νικόλας και ο Βαγγέλης κατέβηκαν από το δρακόσπιτο της Όχης, η Ελβίρα εξακολουθούσε να είναι ταραγμένη. Κάποια στιγμή φτάσανε στο σπιτάκι της Ελβίρας. Η Χαρτζάννα είπε στους άνδρες της παρέας ότι θα καθόταν για λίγο, με τη γιαγιά Ελπίδα (το χριστιανικό όνομα της Ελβίρας) και να μη την περιμένουν.
Η Χαρτζάννα ζήτησε να μείνει μαζί με την Ελπίδα, όχι γιατί είχε ανησυχήσει για την υγεία της, αλλά γιατί ήθελε να μάθει με λεπτομέρειες για το τι είδε αυτή στο δρακόσπιτο της Όχης.
Η μάγισσα ήταν συγκλονισμένη, ακόμη από την επίσκεψη στο δρακόσπιτο της Όχης και η Χαρτζάννα περίμενε αρκετή ώρα, για να συνέλθει εντελώς. Όταν τελικά η Ελπίδα, ξεκουράστηκε και συνήλθε άρχισε να διηγείται στη Χαρτζάννα, αυτά που «είδε» μέσα στην έκταση που είχε πέσει μετά το ξόρκι που είχε κάνει στο δρακόσπιτο της Όχης για να επικοινωνήσει με τα ξωτικά του βουνού.
Οι περιγραφές της Ελβίρας, άφησαν έκπληκτη τη Χαρτζάννα, που δεν μπορούσε να φανταστεί όλα αυτά τα πράγματα. Κυρίως την άφησε άφωνη όταν η Ελβίρα της είπε ότι Αυγερινός ο νεραϊδοβασιλιάς ήξερε τα πάντα για τη Χαρτζάννα και ήθελε πολύ να τη γνωρίσει.
Ο Αυγερινός έδωσε στην Ελβίρα μια μαγική λέξη που μόνο όταν την έλεγε η Χαρτζάννα, θα εμφανιζόταν με ανθρώπινη μορφή μπροστά της, αλλά θα τον έβλεπε μόνον αυτή και κανείς άλλος. Η Χαρτζάννα ρώτησε την Ελβίρα, αν αυτός ο νεραϊδόκοσμος ανήκε στο διάβολο ή επηρεαζόταν απ’ αυτόν. Η Ελβίρα της είπε κατηγορηματικά όχι και ότι και οι νεράιδες και τα άλλα όντα του κόσμου αυτού, μισούσαν το σατανά και συμπαθούσαν παρά πολύ το χριστιανισμό, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολλές φορές προστάτευαν τα ξωκλήσια και τους παπάδες από κλέφτες και κακούς που ήθελαν να βλάψουν τις εκκλησιές.
Η Ελβίρα είπε τη μαγική λέξη στη Χαρτζάννα με την οποία θα μπορούσε να καλέσει τον Αυγερινό, όπου και αν βρίσκεται και να του ζητήσει τη βοήθεια του, αν την χρειάζεται. Η Χαρτζάννα έβαλε καλά στο μυαλό της τη μαγική λέξη και αφού φίλησε την Ελβίρα την άφησε να κοιμηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου